SİMİNYA-KIZ KISMI VE CANAN TAN-İZ

Bu ara iki kitap bitirdim.Ama kulem çok büyük yolum o yüzden uzun.Birde ben hep yenilerini eklemeden duramıyorum.Siminya-Kız kısmı'nı bitirdim beğendinmi derseniz evet beğendim kara mizah şeklinde bir yazı dili var.İnsan bazen bu kadar gerçek olabilirmi diye sorguluyor bile .İnanamıyor.Ama kendisi gerçek olduğunu söylemiş.Kitapları devam edicekmiş.Bu arada okudukça eskiden tv'de çıkan bir Sıdıka vardı onu hatırladım onu anımsattı 

Arka Kapak

Tam şu anda arka kapağı çevirdin, değil mi? Gerçekten çok akıllıyım.

İnsan bir kitabın arkasını, "bakalım arka kapağı da ön kapağı kadar güzel mi" diye değil, "bu kitabı neden okumalıyım" sorusuna cevap bulmak için çevirir. Genellikle de yazarın ünlü tanıdıklarının ve editörünün "kendinizden bir şeyler bulacaksınız", "hayal gücünün sınırlarını zorluyor", "olağanüstü bir hikâye", "kendine has diline hayranım" gibi kocaman övgüleriyle karşılaşırız.

Doğrusu ben övgüden fazla hoşlanmam ama daha da geçerli nedenim, benim ünlü tanıdıklarım yok. Beni hayatta belki bir tek annem övmüştür (o da camları güzel sildiğim için ha), ancak onun da kitap yazdığımdan haberi yok. Kaldık mı gene dımdızlak! O zaman kendi arka kapağımı kendim yazarım. Hiç! Sonuçta içinde ne yazdığını en iyi ben biliyorum. Hem kendime karşı öyle kolpa övgüler dizmem de. İlkin buraları boş bırakalım istiyordum. Böyle ferah ferah… Ama arka kapağı boş bırakılan bir kitap, yarattığı cevapsızlıkla tokat atan bir kitaptır. Övgü sevmiyoruz dediysek kitapseveri dövelim de demedik! Eğer soruna cevap olacaksa, bütün kitaplar tek bir nedenle okunur: "Hissetmek" için. Başka hayatları, başka duyguları, başka ruhları hissetmek için... Ben buraya ne yazarsam yazayım, sana bu kitabı okurken neler hissedeceğini izah edebilir miyim? Mümkün mü? Yok öyle üç kuruşa beş köfte. O zaman içeride dönen muhabbetten birkaç kuple attırıp çeneyi kapatmaktan başka yol yok. Eyvallah.

Blog dünyasının en harbi kızından "öyle şeyler sadece filmlerde olur" diyemeyeceğiniz yazılar...

Buda dün bitirdiğim Canan Tan'ın son kitabı Issız Erkekler Korosu'ndan bir önceki kitabı.Uzun süredir bende bekliyordu.Bundan sonrada Issız Erkekler Korosu'na başlamam gerekiyorduuu fakat Ben başka kitaba başladım onuda bitirince yazıcam artık.

Ben Canan Tan'ın Piraye kitabına eski çalıştığım bankada bir ablamın bana hediye etmesiyle başladım.Ondan sonrada Canan Tan kitaplarına her çıktığında giderek aldım ve okudum.Yüreğim seni çok sevdi ,En son Yürekler Ölür,Eroin'le Dans kitaplarınıda okudum hepsinide çok beğenmiştim.Birçok arkadaşımada okumaları için verdim.Bu kitabıda yine çok güzeldi. Hatta işten çıkınca otobüste okuyordum babasının cenaze kısmında baya bir burnumu çeke çeke ağladım.Yanımda teyze bana bakıp durdu bu kız neye ağlıyor böyle diye.Canan Tan kitabın bir yerinde mutlaka insanın yüreğine işlemesini çok iyi biliyor.Baba -kız ilişkisini anlatan güzel bir kitap.

ARKA KAPAK:

Yakın çevremizde benzerlerini görebileceğimiz gerçeklikte bir baba-kız öyküsü... Babasına hayran Verda, hatta âşık. Biricik kahramanım diyor onun için. Ne var ki, yıllar önce annesiyle babasının boşanmasından sonra ayrı düşmüşler birbirlerine. Çatışmışlar, çelişmişler ama sevgileri içten içe hep sürmüş. Kariyerinde zirveye ulaşmış ünlü avukat Vedat Karacan'ın intiharıyla başlıyor öykü. Bu beklenmedik ölümün ardında yatan gizi çözmek Verda'ya düşmektedir. Geriye dönüp baktığında yüzleştiği keşke'leriyle, pişmanlıklarıyla ve içini kavuran devasa bir özlemle sürecektir babasının izini... Minicik çocuk ellerimi avucunun içine hapsettiğinde, yüreğim yüreğinde eriyordu babacığım. Parmaklarım büyüdü diye mi tutmuyorsun artık ellerimi? Keşke hep küçük kalsalardı... Ne oldu da ayrıldı ellerimiz baba? Hiçbir zaman soramadım bunu sana. Sormak istediğimde fırsat olmadı, fırsat olduğunda cesaretim... Soluk soluğa okuyacağınız, farklı bir Canan Tan romanı...