1 seneyide geçen süredir evdeyim çalışmıyorum çocuklarımla birlikteyim.Yaklaşık 20 senedir çalışan ve emeklilik için sigorta günümü doldurmuş bir anne olarak hem çocuklarıma daha fazla vakit ayırmak adına ,hem kızımda doğunca kendim bakmak istediğim için, hem iş hayatı beni yeterince yorduğu yıprattığı için işten ayrıldım aramı verdim tamamen emeklimi oldum onu zaman gösterecek.
Çok fazla çelişkiler yaşadım ama doğum izininden sonra dönüp işe yaklaşık 3 ay iki çocuklu çalışan anne olmayı deneyimledim.Ama benim için çok yorucu yıpratıcı oldu.Gece 12ye kadar oturmak ne mümkün ancak yatağa kendimi zor atıyordum
Fakat yıllardır rutin çalışınca insan her ne kadar yine günlerini çocuklarla hiç oturmadan dinlenmeden evde geçirse bile ruhen boşlukta hissedebiliyor.Bazen bunalıyor bebekli olunca istediği gibi dışarı çıkamıyor kimseyle görüşemiyor.Sonrada yıllardır sabah erkenden evden çıkmaktan bıkan sen değilmiydin derya diyorum.Bazen ne kadar evde sürekli bişiler yapsada işe yaramaz hissedebiliyor.
Çalışırken hayatın daha programlı oluyor çalışmayınca hep bişiler öne çıkıyor yada ertelenebiliyor.
Mesela bloguma hep yazı yazmalıyım özledim diyorum ama bir türlü fırsat yaratamıyorum
Oysaki çalışırken daha düzenlı yazabiliyordum.
Hergün çalışırken okuyamadığım biriken tüm kitaplarımı okuyum seyredemediğim filmleri seyrediyim diyorum bugün diye kalkıp gunun sonunda yorulmus uykum gelmiş bir şekilde ancak yatağa gidebiliyorum
Ama güzel yanlarıda çok tabi çalışırken o yorucu ve işyerindeki stresli durumlar beni yıprattığı için evde sinirli olup herkese çatma potansiyelim oluyordu artık yok.
Oğlumun dersleri ve okuluyla daha yakından ilgilenebiliyorum.
Kızım 1,5 yaşında hala gece uykuları sorunlu düzene girmedi.Bazı sabahlar 3 saatlik uykuyla kalkabiliyorum ben nasıl işe giderdim diye düşünüyorum.
Bazen çalıştığım günleri işyerindeki arkadaşlarımı özlüyorum ama çocuklarımla olmak ağır basıyor
Kızım anaokuluna başlayınca çalışırım belki diyorum sonrada tam özgür rahat hareket edebileceğim gitmek istediğim kurslara giderim diyorum
Annelik tamamen çelişki ve vicdan muhasebesi işte.
Bazen çalışırken evde olan annelere özeniyorsun bazende evdeyken çalışan annelere.
İki türlüde hayat zor ama onlar için herşeye değer öyle değil mi ?