MAALESEF BİR EVLAT ANNESİZ KALDI

Dün bir mucize olsun diye hep dua ettim.Arkadaşımı hastanenin hangi bölümüne tam olarak nerede olduğunu sormak  için aradım.Eşi açtı telefonu cenaze işlemlerini halletmek için uğraşıyorum dedi çok üzüldüm.Gittim hastaneye oradaydılar.Arkadaşım kardeşini morgda gördüğünü çok kötü olduğunu söyledi.Son ameliyata girerken ağladı girmek istemiyordu korkuyorum abla diye anlattı bana diye anlatıyordu arkadaşım.Üzerindeki tshırtu göstererek bu tshırtu çok sevmişti bana göre bedeni varmıdır abla demişti ama ben bedenini bulamadım diye tekrar ağlıyordu 15 gündür hastanenin önünde yatıp kalkıyorlarmış inanamıyorum derya inanamıyorum diye ağladı çok üzüldüm bu durumlarda karşısında daha güçlü durmam gerekiyordu duramadım eve gidene kadarda ağladım.Hatta eve gittip hem içimdeki sıkıntı geçmedi.Ben arkadaşım çapada 15 gün hastanenin önünde beklerken evimde 15 dk yürüme mesafesinde iken yanında olmadım diye kendime kızdım.Ev,iş,çocuk ve anne baba kardeşler derken hayatın telaşesinde bazen kendimizi bile unutuyoruz ama unutmamız gerekiyr.Hayattan sağlık ve huzur dışında birşey istememiz gerekiyor bunu bir kez daha anladım