ÖĞRENDİKLERİMİZLE İLGİLİ GÜZEL BİR YAZI

HAYATTAN NE ÖĞRENDİM 

Geniş ve rahat olmayı öğrendim... İman ve Ölümün dışında hiç bir şey göründüğü kadar önemli ve acil değil...

Coşkulu ve neşeli olmadığım zaman, bunun hiç kimsenin suçu olmadığını ve gülümsemem gerektiğini öğrendim...

Cesur ve dürüst olmayı; değilsem bile öyle davranmayı öğrendim...

Cazibemle 15 dakika idare edebildiğimi, ama ondan sonra mutlaka bilmem gereken bir şeyler olduğunu öğrendim...

Hemen hemen hiç kimsenin sır saklamadığını öğrendim!...Çünkü herkes, "birine söylemek ihtiyacı" hissediyor...

Cevabını bilmediğim ve emin olmadığım konularda "Bilmiyorum" demenin daha faydalı olduğunu öğrendim...

Fazla konuşmayıp ağzımı kapalı tuttuğumda, fazla hata yapmadığımı öğrendim!...

Başarıya çıkan bir "asansör" olmadığını, tırmanmak gerektiğini öğrendim...

İnsanların bana -layık olduğum ve benim izin verdiğim şekilde- davranabildiklerini öğrendim...

Kıskançlığın, mutluluğun düşmanı olduğunu öğrendim...

İnsanların kendinden daha az başarılı insanlarla, başarısını; mutsuz insanlarla da mutluluğunu konuşmaması gerektiğini öğrendim...

Başkaları için kötü,olumsuz düşünüp acımasız ve kırıcı olanların, aslında güçsüz kimseler olduğunu ve sevgiyi sadece güçlü insanların bildiğini öğrendim...

İnsanlara artık kızmıyorum... Çünkü, hayatlarında hataları, sorunları, mutsuzlukları olan insanların, karşılarındakileri kendi yerlerinde görmeye çalıştıklarını öğrendim...

"Ben bu hatayı nasıl yaptım?" demek yerine, en mükemmel düşünenlerin bile hata yapabileceğini; önemli olanın, ders alıp yinelememek olduğunu ve yeni hatalardan daha az zararlı çıkmayı öğrendim...

Hayattaki en önemli çözümün, neyin "önemli ve öncelikli" olduğuna karar verip gerisini çöpe atmak olduğunu öğrendim...

BENİ ELEŞTİREN, BANA BİR ŞEYLER SÖYLEME YETİSİNİ KENDİNDE BULANLARA , "CEVAP VERMEME"Yİ ÖĞRENDİM... ÇÜNKÜ BU TARTIŞMA, HİÇ BİR ZAMAN BİTMEYECEKTİR...

*Sadece "ders almak" için arkama bakmayı, sadece "yüksek sesle düşünebilmek" için sorunumu bir başkasına anlatmayı öğrendim... "Çözüm" için değil...

"İmkânsız" diye bir şey olmadığını, çok istediğimde imkansızı elde edebildiğimi, asıl savaşı kazanabilmek için "küçük çarpışmaları kaybetmeyi" göze almayı öğrendim...

Zamanımı,sağlığımı ve sözlerimi, dikkatsizce kullanmamayı öğrendim... Çünkü geri alamıyorum...

Ne kadar çaba harcarsam harcayayım, bazılarının mutsuzluk için her zaman bir "bahane ve sebep" bulabildiğini öğrendim... ARTIK ÇABALAMIYORUM!

Önemli olan şeyin, başkalarının benim hakkımda ne düşündükleri değil; benim kendim hakkındaki düşüncelerim olduğunu öğrendim... Kendimi yargılıyorum...

"Affetmek ve Unutmak"... Eğer güçlüysen başarabildiğini ve kin tutmanın beni rahatsız ettiğini öğrendim...

Nerede ve hangi şartlarda olursa olsun, yaşadığım yeri güzelleştirmeyi öğrendim...

Sürekli "BEN DÜRÜSTÜM, BEN DOĞRUYU SÖYLÜYORUM, SEN FARKLISIN" diyenlere mesafeli durmayı ve kuşkulanmayı öğrendim!...

Durum ne kadar vahim olursa olsun, soğukkanlılığımı yitirmemeyi, gülümsemeyi; her şeyi negatif ve kötü düşünen, mutsuz olan insanlardan ayrı kalmayı öğrendim...

Beni kızdıran birine cevap vermeden önce, 10 saniye düşünmeyi, nefes almayı ve kendime sakinleşmek için zaman tanımayı öğrendim...

Bugünkü her üzüntümün ve her acımın, benim yarınki mutluluğumu hazırladığını öğrendim...

Yapmak istediklerimden asla vazgeçmemeyi, büyük hayallerin gerçeklerden daha güçlü olduğunu ve "başarmanın en kısa yolu" olduğunu öğrendim...

"Kaybedecek neyim var?" demek yerine , yaşadığım her şeyde "kazanacak çok şeyim var!" demeyi öğrendim...

Hayatı, gereğinden fazla ciddiye almamayı öğrendim...

NOT:Belli bir yaşa geldikten sonra, hayat hepimize bir şeyler öğretiyor zaten...
Önemli olan, bunları uygulayabilmek!...

ÇOK KİMSE ÖĞÜT DİNLER, YALNIZ AKILLILAR BUNDAN FAYDALANIR.
PUBLİLİUS CYRUS